Z inwestowaniem w obligacje na rynku wtórnym jest trochę jak z jazdą na rowerze. Na początku może wydawać się trudne, ale gdy już pozna się reguły staje się intuicyjne.

Żyjemy w czasach, w których rentowność 10-letnich obligacji niemieckich wynosi około minus 0,62%, amerykańskich jest prawie najniższa w historii, a Komisja Europejska emituje 17 mld euro obligacji „wspólnotowych” o ujemnej rentowności przy popycie przekraczającym 200 mld euro. Na polskim podwórku oprocentowanie lokat i depozytów jest najniższe w historii, wynosząc w sierpniu średnio 0,32%. W tym otoczeniu makroekonomicznym inwestorzy szukający „bezpiecznej przystani” dla swoich środków zaakceptować muszą nawet pewną stratę (przy ujemnej rentowności) kosztem gwarancji środków. W takiej sytuacji obligacje BGK bez wątpienia są jedną z odpowiedzi na bolączki i negatywne konsekwencje zerowych stóp procentowych. 

Po decyzji Rady Polityki Pieniężnej o obniżeniu stóp procentowych do rekordowo niskich poziomów, w przypadku stopy referencyjnej prawie do 0 (0,1%), drastycznie spadły oprocentowania lokat oraz depozytów. 

Rynek długu przez dekadę pęczniał wspierany przez politykę niskich stóp procentowych. Pojedyncze głosy ostrzegały przed konsekwencjami tego wzrostu, ale dopiero epidemia koronawirusa wspomagana przez wojnę naftową pozwala tym ostrzeżeniom wybrzmieć głośnym echem.

Blisko 8 proc. zarobiły najlepsze fundusze polskich – długoterminowych – papierów skarbowych w ostatnich 12 miesiącach. Najlepsze fundusze dłużne rynków wschodzących osiągnęły nawet dwucyfrowe stopy zwrotu. Pytanie, czy można te wyniki powtórzyć?

Wartość przeprowadzonych emisji publicznych na podstawie prospektu wyniosła w 2019 r. 352 mln zł i była o 61 proc. niższa niż przed rokiem. Jest to też wartość najniższa od 2011 r. Rynek jednak nie zamiera, a przechodzi okres przebudowy.