Zwrot nastawienia największych banków centralnych do polityki monetarnej w ostatnich miesiącach budzi coraz większe obawy o konsekwencje szybkiego zacieśniania warunków finansowych na koniunkturę gospodarczą. 

Na marcowym posiedzeniu RPP po raz szósty z rzędu podniosła stopy procentowe. Referencyjna stopa procentowa wzrosła o 75 pb. do poziomu 3,5%. Jest to reakcja na gwałtowane osłabienie złotego oraz utrzymującą się wysoką inflację.

Inwestorzy krajowi coraz częściej (i słusznie!) decydują się na dywersyfikację swoich portfeli inwestycyjnych o aktywa zagraniczne. W ostatnich latach na popularności zyskiwały przede wszystkim akcje i fundusze akcyjne z rynków rozwiniętych, na co wpływ miała, mówiąc bardzo ogólnie, istotnie wyższa relatywna atrakcyjność inwestycyjna tych rynków względem polskiego rynku akcji.

Początek roku na globalnych rynkach finansowych stał pod znakiem pogarszającego się nastawienia inwestycyjnego do ryzykownych klas aktywów. Perspektywy szybszego zacieśniania polityki monetarnej w największych gospodarkach oraz napięta sytuacja geopolityczna wpłynęły na wyraźny wzrost zmienności notowań na rynkach finansowych oraz awersji do ryzyka.

W lutym RPP po raz kolejny podwyższyła stopy procentowe. Główna stopa procentowa wzrosła zatem do 2,75%, czyli poziomu najwyższego od połowy 2013 r. Wysokość stopy procentowej ma duży wpływ na rynek nieruchomości, przede wszystkim w sferze popytu. W artykule wyróżniam trzy składowe popytu mieszkaniowego: kredytowy (w tym na potrzeby własne i inwestycyjny finansowany kredytem), gotówkowy oraz popyt PRS (instytucjonalny najem mieszkań).